De tekst ‘Nederland is vol’ en de bijna eindeloze leegte van de omgeving vormden een merkwaardig contrast. Het gaf ons een ongemakkelijk gevoel. Ik denk vaak terug aan dat bord. Zeker door alle beelden die we op televisie te zien krijgen. Beelden van emotionele informatiebijeenkomsten, waarbij op voorhand stellingen zijn ingenomen. Vragen worden niet aan elkaar gesteld.

Gemeentebesturen doen hun uiterste best om sporthallen voor tijdelijke opvang te regelen en kantoorpanden te zoeken voor iets langere opvang. Van corporaties mag je bij het huisvesten van vergunninghouders diezelfde gedrevenheid verwachten. Het huisvesten van vergunninghouders is zonder twijfel een primaire taak van woningcorporaties. Laten we wel zijn: het is geen nieuwe taak. Corporaties huisvesten al sinds jaar en dag vergunninghouders. De komende tijd gaat het alleen om grotere aantallen.

Dat vraagt per woningmarktgebied om creatieve oplossingen in het verruimen van ons aanbod. Door het verruimen van het totale aanbod, komen vergunninghouders verspreid te wonen. Dat is heel belangrijk. Het komt een snellere integratie ten goede. Het geeft vergunninghouders meer kans om een thuis te vinden. Een thuis dat de basis vormt om een nieuw leven op te bouwen.

In dat stukje – het vinden van een thuis – ligt de grote overeenkomst met onze overige huurders en woningzoekenden, kwetsbaar of nietkwetsbaar. Zij willen een huis dat hun thuis wordt. Corporaties bieden het huis. Bewoners maken daar hun thuis van. Buren kunnen daarbij helpen.

In een appartementencomplex van Woonwaard kwam laatst een nieuwe huurder wonen vanuit de GGZ. Wat gebeurt er dan in zo’n trappenhuis? Wat betekent het voor andere bewoners? De zus van de nieuwe huurder speelde daar heel goed op in. Zij sprak met de buren in het trappenhuis, vertelde hen over haar broer, zijn ziekte en hoe zij handelt als het even minder gaat met hem. Met die aandacht zorgde zij ervoor dat iedereen in het trappenhuis met plezier blijft wonen.

In een inclusieve samenleving maakt het niet uit hoe vol Nederland is. In die samenleving kan iedereen tot zijn recht komen. Corporaties en maatschappelijke organisaties kunnen daaraan vanuit hetzelfde ideaal hun bijdrage leveren. Ook bewoners kunnen hun steentje bijdragen. Zoals een bekende meubelgigant zegt: aandacht maakt alles mooier!

Laten we daar samen voor gaan!